Terug van weggeweest

Niet letterlijk, want een reis stond dit jaar niet op de planning (al heb ik wel nog een citytrip Lyon tegoed - jihoe). Wel terug op deze blog, want deze is een tijdje in ‘vakantie’ geweest. Wanneer het leven heel druk wordt, is mijn creativiteit het eerste wat eraan moet geloven. Dan ga ik helemaal in controlemodus en is er naast planning en orde niet veel ruimte meer over. Maar wanneer ik weer ideeën krijg, wanneer het weer begint te kriebelen om te schrijven, dan weet ik dat dingen in zijn plooi vallen. Ik wil echter niet ‘terugkomen’ en meteen een artikel droppen over een of ander onderwerp – al heb ik wel een lijstje aan topics waar ik wil over schrijven – zonder ook een aantal reflecties over de voorbije tijd te delen. 

 

Dus, wat ik dan zo allemaal heb uitgespookt? 

 

Het begon met een aantal moeilijke keuzes die ik moest maken – althans, voor mij moeilijke keuzes. Wie mij kent, weet dat uitstel of opgeven niet tot mijn gangbare woordenschat behoort. Als ik een bepaald plan in mijn hoofd heb, kan ik daar heel moeilijk van afwijken. Maar zoals de quote luidt: “life is what happens while you’re busy making other plans”. Dit spreekwoord lijkt uitgevonden voor mijn voorbije jaar! Ik heb het in de eerste plaats over – suprise suprise – school. Ik studeer momenteel af binnen de master gender en diversiteit, of dat was toch het plan. Blijkt dat de laatste loodjes wel degelijk het zwaarst wegen en mijn thesis is daar de dupe van geworden. Ik heb de keuze zo lang mogelijk uitgesteld, maar ik heb uiteindelijk beslist niet in augustus dan wel in januari in te dienen, zodat ik de vrijwilligersprojecten waar ik intussen ben ingerold ook kan blijven verderzetten. Voor velen klinkt dit misschien helemaal niet als een moeilijke keuze, eerder als een gemakkelijkheidsoplossing. Een luxeprobleem, want ik heb tenminste de mogelijkheid om deze keuze te maken. Al dat is waar, en ook ik vecht nog elke dag tegen het gevoel zwak te zijn, omdat ik precies gefaald heb mijn oorspronkelijke doel te halen (afstuderen in september). Maar ik deel dit omdat het ok is als het ene plan soms wordt stopgezet omdat er zich een ander plan ontwikkelt. Omdat het leven misschien andere plannen met je heeft, die jij zelf niet eens kon bedenken. En dat je daarom niet meteen zwak ben of faalt, maar net sterk omdat je kan en durft luisteren naar wat je werkelijk nodig hebt. Ik besef maar al te goed dat ik in een luxepositie zit om dit te kunnen doen, en dus ga ik er ook alles uithalen!

 

Naast het thesisdilemma heeft er zich nog een andere verandering voorgedaan in mijn leven: ik ben gaan samenwonen met mijn vriend *brede glimlach* Na een aantal jaar op en af reizen (al wonen we slechts vijf minuten van elkaar vandaan) en leven uit onze toiletzak was het welletjes geweest. Ook hier moest ik echter weer een aantal mentale kronkels ombuigen. Hoewel ik reeds besefte dat ik veel spullen had, ben ik er tijdens het verhuizen nog maar eens mee geconfronteerd geweest dat het er toch écht veel waren. In een tijd waarin minimalisme en tiny houses het nieuwe hip zijn, maakt mijn hoofd er dan al snel van dat ik ‘een materialistische trien’ ben. Liever had ik Marie Kondo-gewijs van de gelegenheid gebruik gemaakt om heel wat spullen weg te doen of te doneren aan de kringloopwinkel, maar de waarheid is dat ik heel moeilijk afscheid kan nemen ervan. Ja, ik heb veel kleren – inclusief een collectie bijpassende handtassen. Inderdaad, ik heb best veel boeken (al vind ik het best meevallen nu ze allemaal in onze ene boekenkast passen haha). Maar al deze spullen zijn er ook niet gekomen in één jaar. Het is het resultaat van jarenlang verzamelen. Daarbij dragen veel van mijn spullen allerlei herinneringen en betekenissen in zich. Mijn lievelingstrui van vijf jaar geleden waar ik nog steeds in pas. Het boek uit Berlijn waar ik niks van snap (want ik spreek enkel een beetje Duits met haar op) maar dat het perfecte souvenir is van mijn eerste soloreis. Waarom zou ik deze spullen wegdoen alleen maar om af te geraken van die irritante gedachten in mijn hoofd? Eat that, Marie Kondo-stem daarboven!

 

Om maar te zeggen. De stroomversnelling die mijn leven op dit moment neemt, lijkt van veraf misschien een perfect gestroomlijnde TGV, maar van dichtbij voelt het soms eerder alsof ik op een brakke boemeltrein zit. Geloof dus niet alle plaatjes en praatjes op sociale media, want om te komen tot die mooie beelden waarop je pronkt met de verwezenlijkingen in je leven moet iedereen eerst wat mentale barrières over. Of dit is althans voor mij het geval. Volg dus vooral je eigen ritme, ook al lijkt dat niet altijd snel genoeg te gaan.