Meisje met antenne

Soms mijd ik het nieuws. Niet omdat corona me ondertussen de oren uitkomt – al is dat niet gelogen – maar omdat het soms te veel is om te verwerken. Omdat het te hard binnenkomt. Zoals de hevigheid waarmee de pandemie vandaag woedt in een land die me nauw aan het hart ligt, India. Zoals de rellen in Colombia, alleen maar omdat mensen voor het recht op hun eigen bestaan de straat opkomen.

 

Ik hou niet van labels. Maar aangezien (zelf)kennis het begin van alle wijsheid - en vaak mogelijke vooruitgang - is, moet ik stilaan in het reine komen met het label ‘hoogsensitiviteit/hooggevoeligheid’. Ik gebruik ze hier doelbewust als een duo-term omdat er, naar me al eens werd verteld, wel een verschil is tussen beiden maar ik dit verschil dus niet ken. Beiden wijzen voor mij op een gevoeligheid die me soms volledig kan verlammen. Het is alsof ik allerlei radartjes heb die soms losdraaien. Alsof ik honderden extra voelsprieten op mijn lichaam heb staan die alles in mijn omgeving (of daarbuiten) heel sterk opnemen. Gevolg: een teveel aan prikkels, wat maakt dat het aanvoelt alsof mijn hoofd gaat exploderen. Alsof mijn huid brandt bij elke zintuigelijke waarneming die het dan nog moet verdragen. 

 

Het is uiteraard voor iedereen anders, maar door te beschrijven hoe het voor mij voelt, geef ik me bloot. Letterlijk. Want dit is wellicht het meest fragiele deel van mij. Iets wat niet te zien is aan de buitenkant, maar het me op een aantal vlakken toch moeilijk maakt. Sociaal contact bijvoorbeeld. Hoewel ik geen kluizenaar ben, heeft sociaal contact me lange tijd heel wat energie gekost. Omdat ik niet wist in welk sociaal contact te investeren. Omdat ik op alle uitnodigingen inging, uit schrik niet leuk te worden gevonden wanneer ik er eentje afsloeg. Vaak koste dat me heel veel energie, met als gevolg een opgebrand gevoel wanneer ik thuiskwam. Kijk ik er vandaag dan niet naar uit om met vriendinnen te gaan kletsen op een zonovergoten terras? Natuurlijk wel! Maar vandaag weet ik beter te doseren. Weet ik wanneer ik er van zal opladen of wanneer het me extra energie zal kosten. Weet ik ook welke mensen me energie geven en durf ik daarnaar te luisteren, ook al weet ik dat me dat niet bij iedereen populair maakt.

 

Daarnaast hangt hoogsensitiviteit/hooggevoeligheid voor mij heel sterk samen met een tekenend hoofdstuk in mijn leven: mijn eetstoornis. Het is waarschijnlijk voor het eerst dat ik het hier zo expliciet benoem maar so, here it is. Mijn hoogsensitiviteit/hooggevoeligheid kan aan de ene kant gezien worden als hetgeen wat me langzaamaan in de eetstoornis heeft geduwd. Omdat de wereld te hard binnenkwam. Omdat ik geen controle meer leek te hebben, en die wel terugvond in het beheersen van eten of niet eten. Maar ook – en misschien nog meer – heeft de eetstoornis mijn hoogsensitiviteit/hooggevoeligheid blootgelegd. Terwijl ik vroeger vooral de maskerade aannam van grofgebekte stoere meid, transformeerde ik in een bang vogeltje. Dat vogeltje krijgt opnieuw steeds meer noten op haar zang – hopelijk op een niet-arrogante manier – maar er is nog wel een weg te gaan om mijn ‘badass’ karakter terug op te krikken.

 

Tot slot, een domein waarop het me tot vandaag teistert: mijn studies. Voor velen is dit dé tijd van hun leven, voor mij lijkt het een zoektocht zonder oplossingen. Elk stukje informatie dat ik ook maar een beetje interessant vind, lokt bij mij de reactie uit er alles over te willen weten. Dan wil ik vanalles opzoeken, lezen, bekijken, … tot ik het thema tot op het bot heb uitgespit. Maar – juist ja – dat kan uiteraard niet bij elk onderwerp. Allereerst omdat de veelheid aan taken en examens je daar de ruimte niet toe geven. Ten tweede omdat er vandaag al over elk mogelijk onderwerp een bibliotheek aan materiaal te vinden is. Voor mij zijn de vele jaren van studeren dus voornamelijk een grote oefening in doseren en mijn interesses vinden. Daarbij komt nog eens dat het studentenleven meer dan welke levensfase dan ook gekoppeld wordt aan sociaal contact. Zoals hierboven al vermeld: niet mijn sterkste kant ;) 

 

Zoals in elke blogpost zijn authenticiteit en eerlijkheid voor mij prioriteit. Klinkt dit pleidooi wat negatief, mijn excuses daarvoor. Ik besef, ik weet dat hoogsensitiviteit/hooggevoeligheid een mooie eigenschap kan zijn. Omdat het je echt laat genieten van de kleine dingen. Omdat de meest onbenullige dingen bij jou toch binnenkomen, waar ze voor een ander zomaar voorbij lijken te komen. Maar het kan, zoals ik schreef, ook een belemmering zijn. Net omdat je zoveel voelt. Dat kan ook de reactie uitlokken te gaan vluchten in middelen die dit platleggen, verdoven. Zodat het even zachter wordt. Zodat het behapbaar wordt. Heb ik vandaag mijn handleiding gevonden? Nog niet helemaal. Maar voor mij zit de eerste stap in erkenning. En van daaruit: the only way is up! 

 

* * *

 

Zoals steeds helpt het mij om meer te weten te komen, mezelf beter te begrijpen. Of gewoon te weten dat ik niet alleen ben. Deze boeken zijn aanraders om met dit thema verder aan de slag te gaan: 

 

·      Elke van Hoof – eerste hulp bij hoogsensitiviteit

·      Fleur van Groningen – leven zonder filter