Doos van Pandora

Je hoort vaak, wanneer iemand een transformatieve levenservaring heeft doorgemaakt – zoals een grote tegenslag, depressie, eetstoornis – dat ze nadien een ander mens geworden zijn. Ze getuigen dat ze zich voordien altijd anders voelden en nu sterker zijn dan ooit. Velen hebben dan ook de ongelofelijke moed om anderen die op hetzelfde pad gestruikeld zijn de hand te reiken en te begeleiden. Respect! 

 

Maar hoe mooi een verhaal in retrospectieve ook altijd klinkt, het is nooit zwart-wit. Ook in mijn geval bijvoorbeeld, zou je kunnen zeggen dat er een voor en na is. Alleen is de invulling daarvan anders. Ik kan niet echt zeggen dat ik me voor die periode altijd anders heb gevoeld, buitengesloten, alleen. De ervaring is gewoon als een woeste wervelwind mijn leven in gevlogen en beleefd door een persoon die niet helemaal ik was. Achteraf kon ik wel zien dat er factoren waren die hier reeds de bouwstenen voor aanreikten, maar op het moment zelf bleef het… onverwacht. 

 

Ik ben er anders uitgekomen, dat is waar, maar denk nu niet dat ik over een warrior-gevoel beschik waarmee ik denk de wereld te kunnen verslaan. Via dit en andere kanalen probeer ik mee op te roepen voor het belang van mentale gezondheid en body positivity, maar dat betekent niet dat mijn eigen demonen allemaal verdreven zijn. Eerlijk gezegd mis ik soms de persoon die ik voor de ervaring was. De eigenschappen, het lef, de durf die ik als jongere Rani bezat. De ervaring heeft in mijn geval een doos van Pandora geopend waar allerlei angsten en onzekerheden uit naar boven zijn gekomen. Vandaag voel ik me dus vaak eerder klein, onzeker en zwak. Ik probeer nog elke dag een aantal van die angsten en onzekerheden weer op te bergen, en te zoeken of er onder een valse bodem geen ticketje ligt naar de periode ervoor. Gewoon om even te voelen hoe het was, en de positieve zaken mee te nemen naar het heden.

 

What doesn’t kill you makes you stronger. Maar vaak is het een kronkelende weg om tot dat punt te komen. En eens dat te hebben bereikt, dienen we niet allemaal van deze ervaring onze levensmissie te maken. Dit mag iets zijn wat je heeft gevormd, en waarna je nu weer verder kan. Nog steeds zoekend, soms nog ploeterend, af en toe op je bek gaand. Dat is ok. 

 

Ik deel dit omdat ik ervan overtuigd ben dat nog mensen met dit gevoel zitten. En nu ja, sharing is caring, nietwaar? J