You've got... POST!

Een kleine bijwerking van de quarantaine – en het minimale sociale contact dat daarmee gepaard gaat – is dat ik de laatste tijd euforisch wordt van de postbode. En bijgevolg diep teleurgesteld wanneer er niks voor mij blijkt bij te zijn. Of nog erger: wanneer hij gewoon aan ons huis voorbijfietst. Steek in mijn hart!

Maar bon: post. Dat is waar ik het even over wil hebben. Zijn er nog mensen die daar zo blij van worden als ik? Of maakt dit me in dit hyperdigitale tijdperk bijna een alien? Hoewel ook ik uiteraard niet immuun ben voor een lief sms’je of een pak likes op mijn mooi gefilterde foto (ik kan nu maar beter helemaal doorgaan met mijn eerlijk-zijn nietwaar), maakt me niets zo gelukkig als een aan mij geadresseerde brief of kaart. In tegendeel tot de digitale versie heeft het voor mij namelijk iets heel persoonlijk, bijna intiem. Je voelt de inspanning en de liefde die iemand heeft gedaan om voor jou - ja voor jou – iets op de bus te doen. Wat is er mooier dan dat?

Naast het krijgen van post, vind ik het sturen van post even leuk. Nu koffiedrinken in een fancy bar of een terrasje doen met een frisse cocktail er momenteel niet inzitten, vind ik dit een hele fijne manier om bij te praten (al bevalt de trend van het skyperitieven me ook wel moet ik toegeven). Het brengt me in deze coronatijden terug tot mijn creatieve kant en is één van de weinig dingen die me daadwerkelijk vanachter mijn schoolboeken kan halen (mijn mama en vriend kunnen hierover getuigen). 

Best ironisch, niet? Een ode aan oldschool post via een elektronisch kanaal… 

Schrijf ze!