Ongewenste gast

Intussen zitten velen van ons beschut tussen vier muren. Het grootste deel misschien jammerend en bang. Omringd door een voorraad toiletpapier. Uit voorzorg. 

Ik wil niet de spot drijven met de ernst van de situatie – ook ik blijf in mijn kot voor alle zekerheid. Wel vind ik het frappant hoe de menselijke ondeugden al snel hun hoofd om de hoek steken wanneer we in een crisissituatie terechtkomen. Na een bevel om niet te hamsteren, spurten we naar de winkel. Bij de vraag om mondmakers te bewaren voor zij die ze nodig hebben, maken we er een nieuw modestatement van. 

Of we dit nu beschouwen als een vloek van God, een straf voor de zonden van de mensheid of gewoon dikke pech, het is er en aan ons om ermee om te gaan. Gelukkig is er altijd een andere kant aan de medaille – die we jammer genoeg snel over het hoofd zien wanneer doemdenken de bovenhand neemt. Zo kan deze periode van ‘opsluiting’ – ironisch genoeg – verbindend werken voor velen van ons. We leven in een maatschappij waarin we een goede job moeten hebben of een fancy studie moeten doen om iets te betekenen, waarnaast we in onze ‘vrije tijd’ hollen van yogales naar fitness én best nog een zo druk mogelijk sociaal leven hebben – want je bent toch niet saai? Wel, dit kan je nu op de je buik schrijven. Laat die tv een avond uit en haal de gezelschapsspelletjes boven. Trek allen die loopschoenen aan op zoek naar een nieuwe gezinshobby. Er liggen zoveel mooie momenten voor ons, als we maar bereid zijn dat schermpje even opzij te leggen. Daarnaast kan het ook persoonlijk een fase van groei betekenen. Je kan het zien als een opportuniteit om letterlijk naar binnen te keren. Sluit je op in jezelf. Kijk wat daar allemaal bruist en ga ermee aan de slag. Of had je iets anders te doen soms? Ik vind deze situatie zelf geen pretje, laat me dat duidelijk zijn, maar ik weiger me te laten onderdompelen in het negatieve. Na mijn thuiskomst uit Italië was het moeilijk mijn plekje terug in te nemen in de normale gang van zaken hier. Nu heb ik de kans gekregen dat op mijn tempo te doen. Ik kan terug mijn ochtendritueel opnemen om mezelf voor te bereiden op de dag. Ik heb tijd om even het schoolwerk in te halen waar ik een aantal weken geleden de motivatie nog niet voor vond. Ik kan tijd vrijmaken om lange wandelingen te maken met mijn hond. Kortom: ik kan terug in mijn eigen ritme komen. Voelen wat ik nodig heb en daar even naar leven. Want er is geen afleiding, geen uitnodiging. Alleen ik. 

Daarnaast mogen we ook niet vergeten om tussen de alarmbellen door de positieve noten te laten klinken. Jeugdbewegingen zetten zich in om boodschappen te doen voor zij die niet zo makkelijk hun huis kunnen verlaten. We vinden de meest innovatieve manieren uit om toch met onze vrienden in contact te blijven (lees: aperitieven via skype – check). Ondanks de oude instincten die komen bovendrijven, wordt in deze situatie ook nogmaals duidelijk dat we als mens sociale wezens zijn. Dat we elkaar nodig hebben én elkaar graag zien. Misschien moesten we ook daar even aan herinnerd worden? 

Ik leef mee met iedereen die het beestje in zijn lijf terugvond of er reeds iemand aan verloor. Ik bedank al het zorgend personeel voor hun heldenwerk. Ik trek mijn geliefden (vanop een meter) eens dichter tegen me aan. Ik hoop vurig dat we hier snel op mogen terugkijken als een donkere periode in onze geschiedenis en dat alles weer goed is. Maar ondertussen probeer ik ook positief te blijven. Want naast onze handen genoeg wassen en binnen blijven, is dat het beste wat we kunnen doen. Warme knuffels van in mijn kot!