Terugkeer

Kent u het ook? Een stilte die valt, zonder enig idee hoe die in te vullen. Dit kan dienen als een metafoor voor hoe ik me de laatste tijd voel. Degenen die me de voorbije maanden hebben gevolgd, weten dat ik een tijdje in Italië heb vertoefd. In het begin was de aanpassing groot, en het verlangen naar huis nog groter. Meer dan ooit apprecieerde ik het leven dat ik thuis leidde, en vroeg ik me af hoe ik me ‘onbezonnen’ in dit avontuur had kunnen smijten. Ik, als controlefreak, was voor vijf maand vertrokken naar de andere kant van Europa, om even wat examens te gaan afleggen in een mij vreemde taal en te leven in een land dat ik niet kende – los van menig toeristisch vertier als kleinere versie van mezelf. Hoe had ik het in mijn hoofd gehaald.  

Vandaag ben ik bijna een maand terug in het land, en heeft dit zich enigszins omgedraaid. Hoewel ik heel blij ben terug thuis te zijn, moet ik me ook hier – tot mijn verbazing – terug aanpassen. Ergens had ik gedacht thuis te komen en mijn leven terug op te nemen alsof de voorbije vijf maanden slechts een mooie droom waren geweest. Dit blijkt nog niet zo evident. Ik heb ginder als het ware een tweede leven uitgebouwd. Ik kreeg een blanco blad. Een nieuwe start. Waarbij ik mezelf bij wijze van spreken opnieuw kon uitvinden. Mijn eigen grenzen kon aftasten. En als ik zo onbescheiden mag zijn: ik vind dat ik een iets mooiere versie van mezelf ben geworden. Dan heb ik het niet over mijn uiterlijk. De vele pizza en pasta hebben me waarschijnlijk niet dichter bij de hedendaagse schoonheidsidealen gebracht – en ik heb ook wijselijk beslist me daar niet door te laten tegenhouden J Ik heb het vooral over de manier waarop ik nu naar dingen kijk, de dingen aanpak. Voordien was ik een onaangename stresskip. Altijd bezig met school, vrije tijd was iets wat gepaard ging met schuldgevoel. Ik moest nuttig zijn. Luiheid was taboe. Ook dit klinkt u misschien bekend in de oren, aangezien dit tegenwoordig eerder norm dan uitzondering is. Het Italiaanse levensritme heeft me zover kunnen krijgen hier wat van af te stappen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds een stiekeme perfectionist wanneer het op school of andere taken aankomt, maar ik heb een beter evenwicht met de tegenpool. Ik hol niet meer van trein naar les, maar wandel. Ik slok mijn eten niet meer binnen, maar proef. Ik overleef niet meer, ik leef.  

Maar zoals ik al zei: de terugkeer is pittig. De uitdaging is nu om deze twee werelden samen te krijgen. Om het Italiaanse ‘dolce far niente’ te combineren met de meer West-Europese prestatiedruk. Momenteel voelt het als twee extremen op een continuüm en is het ideale midden me nog onbekend. Ik voel me soms wat verloren in een mij bekende omgeving, rondom mij vertrouwde mensen. Maar met de overtuiging dat deze een weg naar elkaar zullen vinden. Met tijd. Met boterham. Of misschien toch maar een stuk focaccia J

Buonagiornata!