Aan tafel

Ik besloot hier in Italië een vak te volgen over migratie en literatuur, twee thema’s die me enorm boeien. De bedoeling was aan de hand van literatuur het thema migratie in al zijn facetten bloot te leggen. Maar tot mijn verbazing begon de prof de eerste weken te ratelen over… eten. Nu denk je misschien net als ik ‘die gekke Italianen, hebben het ook altijd over eten, gepast of ongepast’. Tot de puzzel met tijd op zijn plaats viel: eten was in dit alles het bindmiddel. En dat was zo gek nog niet. 

Eten is namelijk vaak de ontmoeting met een nieuw land, een nieuwe cultuur, een nieuwe mentaliteit. Een belangrijk onderdeel om ‘het andere’ te leren kennen, is proeven. Tegelijkertijd is eten de houvast met de traditie, het contact met het vertrouwde. Bedenk dit maar eens in de context van reizen. Met mijn eigen reis naar India in gedachten kan ik dat zeker beamen. Het was een ‘full experience’, inclusief overhoopgehaalde darmen die duidelijk maakten dat de verschillen tussen onze culturen zich voorttrekken tot in de keuken. Zonder dit veel te pikante eten was het wellicht aangenamer geweest voor mijn lichaam, maar heel zeker minder compleet. En dat vertrouwde bakje friet bracht me daarna weer met beide voeten op Belgische bodem :) Maar moeten we ons dan eens voorstellen hoe iets vanzelfsprekends als eten een immense impact moet hebben in het verhaal van migratie. En zo krijgt het meteen een heel andere lading.

Ook in bredere zin, heeft eten veel meer betekenissen dan enkel het voeden van ons lichaam. Eten is een emotie, die twee kanten kan uitgaan. Eten is een ontmoeting, wanneer een vreemde aan onze tafel plaatsneemt. Eten is een manier van communicatie, die verschillende vormen kan aannemen. In een van de boeken die ik las, werd bijvoorbeeld gesproken over anorexia. De auteur vatte het samen als ‘een manier om te verdwijnen’. Nog nooit heb ik zo weinig woorden zoveel weten omvatten. Want dit – is – het! In deze relatie is eten slechts de manier van communiceren. Het tonen dat het niet goed gaat. Het houden van de controle over wat daarbinnen kookt – en overloopt. 

Eten is voor mij lange tijd iets moeilijks geweest, maar deels door hier in Italië te zijn, alsook deels door dit vak te volgen, zijn zoveel nieuwe dimensies ervan voor mij opengegaan. Ik wil eten niet langer zien als iets wat mij enkel dikker maakt. Of als louter iets dat nodig is om mezelf in leven te houden. Ik wil leven, en eten daarin een plaats geven. Als emotie. Als manier om anderen te leren kennen. Als voeding in elke mogelijke betekenis. 

Smakelijk.