Happy Kerstfeest & Vrolijk New Year

Het einde van de kalender zien naderen maakt me telkens weer een beetje sentimenteel. Het zorgt voor een warme gloed die doorheen mijn hele lijf stroomt. Het maakt me weer het kind dat ongeduldig ‘afwacht’ tot pakjestijd en zich een indigestie aan zoetigheid kan eten zonder schuldgevoel. Het maakt me terug het tienermeisje dat gelooft in ware liefde door de zoetsappige kerstfilms die ze alsmaar weer verslindt in deze tijd van het jaar. Het maakt me een 22-jarige jongvolwassene die reflecteert over wat was en wat komt. En dat maakt van deze tijd van het jaar wellicht ook de meest slapeloze, daar deze inzichten maar al te graag op de meest grillige tijdstippen komen J

Kerstmis. Ik was nooit echt religieus, dus de werkelijke betekenis ervan gaat altijd een beetje aan me voorbij. Waar kerst voor mij vooral om draait is warmte. Samenzijn, solidariteit, verbondenheid, familie. Het is de tijd waarin mijn hart net dat beetje groter wordt, door de liefde die zich erin benadrukt. Ook de liefde voor zij die er niet (meer) bij kunnen zijn. En zo wordt deze vredige tijd ook telkens weer een moment van afscheid nemen, van helen. Van loslaten.

En dan is er nog die andere feestdag: nieuwjaar. Nu moet je weten dat ik aan een lichte ‘nieuwjaarsfobie’ lijdt. Voornamelijk gecreëerd door de tienerjaren waarin je het heil gaat zoeken op van die grote opgepompte feesten, die onbeschaamd hallucinant veel inkomstgeld durven vragen om vervolgens de hele avond foute muziek te draaien en je op te lichten met de drankjes (maar hé, ieder zijn smaak J). Maar het tij keert. Jongvolwassenheid brengt me naar gelegenheden waarbij met vrienden in besloten kring wordt gevierd. Hoera! En dat maakt dat ik nu wel dat tikkeltje meer uitkijk naar het begin van het nieuwe jaar.

Dat, en nog veel meer. Zoals ik al zei maakt deze periode van het jaar me extra ‘reflecterend’. Beschouwend wat het vorige jaar op mijn pad is gekomen, benieuwd naar wat volgt. Nu moet ik eerlijk bekennen dat het voor mij dit jaar een extra dimensie heeft. Want we gaan 2020 in. Een nieuw decennium. En toeval of niet, het valt voor mij prachtig samen met een persoonlijk kantelpunt. Jullie het volledige verdrietige-verhaal-gedeelte besparend, waren de voorbije jaren niet echt… een ponykamp. Mijn hoofd besloot zijn eigen weg te gaan, maar mij wel in het dal mee te sleuren. Met als gevolg dat ook mijn lichaam het bijna opgaf. En mijn verpletterde authentieke ikje - dat daar nog ergens diep vanbinnen moest zitten – mocht de puinhoop opruimen en beginnen aan de terugtocht – wat kort samengevat een lange weg werd. Waarbij onder andere moest worden beslist wie deze weg zou meelopen, en wie ook beter niet. Waarbij knopen moesten worden doorgehakt omtrent welke richting deze weg moest opgaan. En zo bevond ik me enkele maanden geleden op een vliegtuig richting Bologna. Misselijk van de heimwee, heb ik me dat lange tijd beklaagd. Maar vandaag kan ik niet meer dan dankbaar zijn voor deze ervaring en – jawel – voor de voorbije jaren. Want voor het eerst in lange tijd kan ik opnieuw de woorden uitspreken die een taboe voor me waren geworden: Het. Gaat. Goed. Met. Me! 

Dit is de weg die ik in het nieuwe decennium graag verder wil bewandelen. Ik ga het niet in met een lijst aan dingen die ik moet bereiken, maar met een pak dromen die ik wens te verwezenlijken, alsook een hoop dingen die ik gewoon graag wil doen. Zoals iets meer doen met mijn schrijven. Zoals meer naar mezelf lachen in de spiegel. Noem het 'jolige voornemens' zo je wil, als antidotum voor de druk van 'goede voornemens' die elk jaar van ons worden verwacht. Maar vooral: ik wil blijven vooruitgaan. Op het pad dat voor me wordt blootgelegd. Met de leraars erop wanneer nodig. Dus 2020: bring it on!

Ik wens jullie allen inspirerende en verwarmende feestdagen toe x