(Niet) normaal

Ik ben ambitieus. Ik heb dromen. Ik wil gezien worden. 

Ik heb nooit echt ‘normaal’ willen zijn. 

Niet qua uiterlijk, want ik wil dat mensen me opmerken. Denk dan niet dat ik het heb over waardering voor een perfecte Instagramversie van mezelf. Ik zou graag gezien worden als een meid die gezelligheid en warmte uitstraalt, als iemand met een bepaalde energie die je weet te raken.

Niet qua leven, want ik wil niet hersenloos beantwoorden aan ‘de wensen van de maatschappij’. Diploma halen – goede job vinden – huis – tuin – kind – hond/kat/… (volgorde in te vullen naar keuze, maar liefst niet te ver afwijken). Ik kijk op naar mensen die hier hun voeten aan vegen, hun leven leiden op het ‘scheve pad’. 

Zal ik een aantal bekentenissen doen? 

Allereerst: ik heb me eerlijk gezegd nooit ‘normaal’ gevoeld. Ik ben het meisje met het boek. Het meisje dat houdt van musea en kunst. Van schrijven op de meest vreemde momenten (lees: wanneer ze eigenlijk moet slapen). Van volwassen gesprekken en tegelijkertijd de levenslessen in Disney-films. Niet zo vreemd? Nee, misschien niet. Maar het heeft me wel altijd ‘anders’ gemaakt dan mijn leeftijdsgenoten. Of me althans dat gevoel gegeven. Op een bepaald moment werd ik dat beu. En besliste ik er mijn doel van te maken om ‘anders’ in ‘speciaal’ te veranderen. Te willen uitblinken in iets. 

Ten tweede: dat is zeer vermoeiend! 

Ten derde: het is niet makkelijk op te groeien in 2019. De kindertijd wordt alsmaar korter, de lat ligt steeds hoger. Kleuters krijgen de technologie met de paplepel ingeduwd, aan het eind van de lagere school wordt de carrière als het ware uitgestippeld. Mogen kinderen nog spelen? Mogen wij nog twijfelen? Als twintiger is het namelijk niet zo makkelijk om je weg te vinden. Leuzen als ‘de studententijd is de beste tijd van je leven’ en ‘geniet ervan nu je nog geen zorgen hebt’ zijn voor velen niet meer van tel. Rodeneuzendagen en andere wake-up calls zijn er niet zomaar. Het zijn alarmbellen. En ze gaan af. NU. 

Vreemd genoeg heeft dit alles me teruggebracht naar ‘het normale’. Ik ben 22 en alle verwachtingen reeds beu. Ik ben best ok op dit moment met mijn diploma halen, een job vinden waar ik me goed in voel maar kan loslaten buiten de werkuren, een plek zoeken waar ik me kan settelen met degene die ik graag zie en een sociaal leven hebben met de enkele vrienden die ik koester. Sinds een tijdje studeer ik in het buitenland en ik verlang meer dan ooit naar deze structuur, naar het ‘gewone’ rustige zijn. Naar dingen die altijd zo vanzelfsprekend leken maar nu die extra waarde krijgen.

Velen zullen zeggen dat dit best dramatisch is, en dat iemand van 22 niet weet waar ze over spreekt. Anderen – die me kennen – weten dat ik best weet waarover ik spreek. Althans deels. Want ambities en wensen kunnen weer veranderen. Maar voor nu… ben ik ok met het normale J