Later als ik groot ben

“Wat wil je later worden?”

Het is een vraag die onze kindertijd boetseert. 

Gretig antwoorden we.

Juf – brandweerman – astronaut – (invullen naar keuze). 

Realisme was nog geen factor, dromen mocht groots. 

Tijdens deze slapeloze nacht maakt dit toch enkele bedenkingen bij me los. 

Een eerste zaak die ik van de baan wil ruimen, is de discriminatie ten aanzien van de mensen die klein blijven. Bij deze maak ik er van ‘later als ik OUDER ben’ J

Ten tweede toont het aan hoe hard de mannelijkheid in onze leefwereld zit verweven. We antwoorden namelijk met beroepen, met de manier waarop we ons leven carrièregewijs wensen in te vullen. Niemand verkondigt later tolerant te willen zijn. Of medelevend. Vader of moeder. Een goede vriend. Wel, laat ons bij deze een nieuwe invulling geven aan onze kinderlijke ambities (met een stiekeme hoop dat ik misschien echt nog groter word).

Later wil ik graag een versie van mezelf zijn waar ik trots op kan zijn. Een jongedame die heeft gevochten om te staan waar ze staat, met de ongemakken die ze nog ervaart maar de nieuwe manieren die ze heeft gevonden om er mee om te gaan. 

Graag wil ik een dochter zijn waar haar ouders fier op kunnen zijn – net zoals zij fier is hun kind te mogen zijn. 

Ook zelf wens ik ooit een mama te zijn, die loslaat waar nodig maar altijd liefheeft. 

Ik hoop een goede partner te zijn, voor hem. Hij die mij al jaren bij staat en daar hopelijk de komende jaren blijft.

Maar ik wil ook vredevol zijn. Open naar mijn medemens. Lief voor mezelf en jou. Gezellig. Warm. Respectvol. 

Mijn lijst is te lang om op te noemen, en kan nooit volledig zijn. Want elk moment is groei, waarin een nieuwe wens kan worden geplant.

Dit is hoe ik wens te leven. Elke dag bewust zijn in welke richting ik wil bloeien, maar genietend van waar ik nu ben. Ik doe mijn best. En zal dat blijven doen.