Echt contact

Na een examenperiode is dat het minste waar ik nood aan heb. Zes weken lang leef ik in mijn eigen cocon, mijn wereld waarin de filosofen wiens ideeën ik in mijn hoofd moet zien te krijgen bijna aanvoelen als levend gezelschap. Gesprekken zijn beperkt tot de bespreking van de dag bij het avondeten of het evalueren van de reeds gepasseerde examens bij het wachten op het volgende. Maar nu zeg ik mijn filosofen weer even goedendag en zet ik de stap naar buiten, op zoek naar echt contact. Ik wil de wereld intrekken, bijkletsen met vrienden en nieuwe mensen leren kennen. Uren keuvelen op een terrasje, lange wandelingen maken om de tijd in te halen. 

Maar doen we dat eigenlijk nog? Vorige week betrapte ik mezelf erop over straat te lopen met mijn gezicht op het scherm gericht, een gevaar vormend voor al wie in ‘mijn wandelpad’ loopt. Toen ik op keek, stelde ik vast dat ik niet de enige was. In plaats van oogcontact te maken met onze voorbijgangers – een klein gebaar waar nochtans veel genegenheid kan in liggen – lopen we elkaar gewoon voorbij, opgesloten in onze eigen bubbel. Ons sociaal contact wordt steeds meer beperkt tot ‘sociale media contact’.  Hierop kunnen we altijd en overal in contact zijn met onze vrienden, hen op de hoogte houden van wat er in ons leven gebeurt en tonen hoe goed we het hebben. Maar weten we nog wat er in elkaar levens omgaat? Hoe de ander zich echt voelt? En wie van al die ‘vrienden’ zijn eigenlijk vrienden? Wanneer we samenkomen, zit de helft zijn facebook te checken of wordt er meer aandacht besteedt aan het nemen van de juiste foto voor Instagram zodat het feestje wel héél leuk lijkt, terwijl iedereen zich mijlenver van elkaar verwijderd voelt. Het lijkt mij niet dat hierin de kern schuilt van de mens als sociaal wezen. We zijn namelijk helemaal niet verbonden. We voelen ons integendeel alleen maar eenzamer en ongelukkiger, want uiteindelijk zitten we alleen thuis naar dat schermpje te kijken. Hoera dus voor initiatieven waarbij er weer plaats voor gemaakt voor dialoog, voor het luisteren naar elkaar, zonder gsm in de buurt. Ons kwetsbaar opstellen in plaats van ons wegsteken achter de mooie façade op het internet, is volgens mij de enige manier om echt connectie te maken met elkaar. Laat het geen toeval zijn dat de zomer de ideale periode is om hiermee aan de slag te gaan. Wat als we de zwoele zomerdagen nu eens gebruikten om herinneringen te maken in plaats van foto’s, om echt de natuur in de gaan in plaats van hem enkel te zien passeren op Instagram? Ik beloof je dat je er geen spijt van krijgt. 

Fijne zomer.