Verkiezingskoorts

De stemhokjes lonken alweer. Na de lokale voorrondes volgt nu de grote federale finale. Aan ons om te beslissen wie daar de overwinnaar van zal zijn. Maar eerlijk? Ik heb geen idee in wiens handen ik de verantwoordelijkheid kan leggen voor de komende vier jaar. Geen enkele partij wekt bij mij namelijk het ‘aha’-gevoel op. Dat hoeft echter geen probleem te zijn, ware het dat de partijen na de uitslag de koppen samen staken om op een constructieve manier met de beste ideeën aan de slag te gaan. Realiteit: de meeste politici hechten voornamelijk belang aan de reputatie en status die ze zelf de komende vier jaar kunnen uitbouwen. De paardenbril staat afgestemd op de eigen partij, voor ideeën vanuit andere hoek is er geen gehoor. Elkaar afbreken is de heersende strategie, eerder dan de krachten te bundelen. Politiek wordt niet langer gevoerd met gegronde argumenten binnen besloten kring, maar met gratuite verwijten aan anders (IP)adres op sociale media.

Wie zijn jullie? 

Als kind wilde ik ‘politicus’ worden, omdat ik dacht dat dit de weg was iets te kunnen betekenen in deze wereld. Vandaag ben ik daar sterk van teruggekomen, bang dat ik er na een jaar toch weer – gefrustreerd – uit zou stappen. Als klein meisje waren politici mensen naar wie ik op keek, want zij waren ‘de baas van ons land’. Zij kregen de verantwoordelijkheid om te beslissen wat er met ons allemaal zou gebeuren. Maar waar gaan we naartoe? Mensen die zich bij ons willen voegen, worden afgestraft alvorens ze hier aankomen. Mensen met een dissidente politieke mening worden direct met de grond gelijk gemaakt. Scholieren en studenten die op straat komen omdat ze geloven in een toekomst die we samen kunnen maken, worden als onrealistische spijbelaars aan de kant gezet. 

Wie zijn jullie? Kunnen jullie nog in de spiegel kijken en oprecht trots zijn met de koers die er vandaag wordt gevaren? 

Zonder enige kleur of stroming aan te spreken, wil ik vooral aan dé politici vragen: maak van de komende verkiezingen één die jullie samen willen winnen. Stop met elkaar te bekampen en spaar die energie om in samenwerking krachtige voorstellen uit te bouwen. En vooral: wordt alstublieft weer die mensen waarnaar we kunnen opkijken.