Allemaal feminist
Vrouwendag. Een dag waarop dit prachtige wezen dat tikkeltje meer aandacht verdient, alsook de dag waarop we net iets sneller op straat komen om te eisen dat deze ook dezelfde aandacht en rechten krijgt als haar mannelijke wederhelft. Toch lijken mij in deze strijd een aantal nuances verloren te gaan. Allereerst het verschil tussen gelijkheid en gelijkwaardigheid. Is het feit dat mannen effectief een grotere hersenomvang hebben of beter ontwikkeld zijn op vlak van ruimtelijk inzicht een reden om een minderwaardigheidscomplex te ontwikkelen? Nee. Is het eerlijk dat we op basis van dergelijke ridicule claims zijn gekomen tot een situatie waarin mannen drie keer zoveel verdienen als vrouwen en vrouwen worden beschouwd als een wandelende vleeskeuring? Ook niet. Gelijkheid tussen mannen en vrouwen zal er nooit komen, omdat mannen en vrouwen gewoonweg niet gelijk zijn. Dat hoeft echter geen issue te zijn, daar er de schoonheid juist schuilt in het feit dat dit mannen en vrouwen complementair maakt. Wel is er nood aan (meer) gelijkwaardigheid. Het is niet omdat we niet gelijk zijn, dat we daarom ongelijk moeten behandeld worden. En daar zou de strijd om moeten gaan.
Wat volgens mij ook over het hoofd wordt gezien - wat niet zo heel abnormaal is, aangezien dit zich ook heel sluiks onthult - is dat de ongelijke balans zich niet louter voordoet op economisch of juridisch niveau. Onze hele maatschappelijke mentaliteit is namelijk mannelijk! Mannelijkheid staat voor rationaliteit, focus, doorzetting. Vrouwelijkheid daarentegen staat voor emotie, creativiteit, seksualiteit óf naar invulling van onze westerse maatschappijen voor kwakzalverij, zweverig of alternatief. Deze stelling kan heel zwaar of zweverig klinken, maar velen zullen dit misschien samen met mij zo aanvoelen. Het moet allemaal beter, groter, meer. Er moet geld in het laatje komen én liefst zoveel mogelijk. Opgeven is voor de zwakken. Spiritualiteit, yoga en mindfulness behoren tot de categorie ‘alternatief’. Reiki, ayurveda en accupunctuur worden gezien als ‘kwakzalverij’ want onze geneeskunde die steunt op ‘pillen slikken en doordoen’ is wat onze maatschappij recht houdt. Is dit waar we naartoe willen of draait het allemaal een beetje door? Als je het mij vraagt zou feminisme ook hierover moeten gaan. Terug plaats maken voor emoties, creativiteit en ontspanning, zonder dat dit wordt gezien als ‘zwakte’. Een toenemend aantal in fenomenen als burn-out is geen toeval, maar komt ons iets vertellen. Alleen moeten we ook willen luisteren, als samenleving.
Hoewel ik dus helemaal akkoord ga met de strijd voor meer gelijkwaardigheid, denk ik dat ook hier meer openheid welkom is. Dat feminisme niet enkel gezien wordt als een groep boze vrouwen, maar als een vraag naar een nieuwe mentaliteit, naar de aanvaarding van de complementariteit tussen beide geslachten, waar we zowel als vrouw alsook als man kunnen voor staan.
Een bekende filosofische quote luidt “filosofen hebben tot nu toe de wereld geïnterpreteerd, het punt is nu deze te veranderen”. Vandaag zijn we volop bezig met die verandering, al brengt die ons ogenschijnlijk niet altijd waar we heen willen. Een vriend van mij zei me onlangs dat we de wereld én elkaar beter weer wat zouden interpreteren en proberen te begrijpen, in plaats van direct tot verandering te willen overgaan. Volgens mij heeft hij gelijk.
Ik heb eigenlijk altijd al het woord ‘feministe’ verafschuwd gezien ik dit, deels onterecht associeer met een groep on-geëpileerde ruige vrouwen die op de barricades ‘en masse’ scanderen voor gelijke rechten als de man. Desondanks mijn fout stereotype beeld ben ik ook voorstander voor het vechten voor gelijke rechten maar ben ik van mening dat wie zelf opkomt voor zichzelf en zelf ‘luid genoeg roept’ dit individueel wel zal bekomen van zijn desbetreffende werkgever. Alles hangt uiteraard ook af van de competentie van iedere vrouw op zich.
BeantwoordenVerwijderenIk ervaar het weliswaar als een zekerheid dat het moeilijker is als vrouw om een gelijkwaardige positie te vinden binnen de werkmaatschappij als de man en deze te behouden eens ze moeder is geworden. Je wordt namelijk als snel als ‘een echt moedertje’ bestempeld van zodra je beslist om reeds om 17u te stoppen met werken in tegenstelling tot vroeger om 18u-18u30, laat staan dat je beslist om ¾ te gaan werken…dan ben je automatisch gedegradeerd tot niet-ambitieus moeder. Ik was immers vroeger van dezelfde kortzichtige mening…zelf nu hangt deze stempel als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Ja, inderdaad…sinds ik moeder ben, ben ik bang om als ‘een echt moedertje’ te worden beschouwd. Ik ben bang om niet meer als ambitieus of ‘een werker’ te worden aanzien. Of ben ik bang voor de gedachte dat ik dit effectief niet meer zo ambitieus zou zijn sinds ik moeder ben geworden? Ik ervaar immers ook dat ik mijn dochter ’s avonds liever wat langer zie dan 30min voor ze slapen gaat …
Ik volg dus wel jouw redenering als je zegt dat de huidige maatschappij doordrongen is van een mannelijke mentaliteit want deze ontwikkelde angst is gestoeld op vooral rationeel moeten blijven zijn, de focus moeten blijven houden en vooral veel doorzettingsvermogen moeten hebben. ‘Verliezen’ we deze karakteristieken dan worden we gedegradeerd en verliezen we onze plaats naast de mannelijk collega. En een zijstapje maken en voor alle duidelijkheid is er helemaal niets mis met ‘een echt moedertje’ zijn, maar sommige mensen heb dit in zich en zijn dit van nature uit en andere groeien daarin en moeten daar misschien eerst wat aan wennen, zoals mezelf.
Ik kan dus enkel jouw standpunt beamen en heb die wat aangevuld met mijn mening en ervaring. In eerste instantie moet ik dus zelf mijn mentaliteit wat bijschaven en durven afstappen van de mannelijke interpretaties. Het besef dat mijn huidige interpretatie misschien niet de correcte is, is reeds voldoende om mijn mentaliteit te veranderen. Ik ga dus toch dadelijk over tot actie en verandering ;-)